Prawo przyjęło dwa modele oddłużenia konsumentów. Po pierwsze, umorzenie zobowiązań może mieć miejsce na mocy postanowienia sądu. W tym modelu wola wierzycieli co do umorzenia zobowiązań dłużnika nie ma żadnej mocy sprawczej. Sąd może umorzyć zobowiązania dłużnika wbrew woli wszystkich albo większości wierzycieli.
Po drugie, oddłużenie może mieć miejsce na mocy układu konsumenckiego przewidującego umorzenie części zobowiązań, przyjętego przez większość wierzycieli. Układ może zostać zawarty po ogłoszeniu upadłości albo – bez ogłaszania upadłości dłużnika – w postępowaniu o zawarcie układu na zgromadzeniu wierzycieli. W tym modelu oddłużenia kompetencja sądu ogranicza się do orzekania w przedmiocie zatwierdzenia układu.
Mimo braku odpowiedniego wniosku ze strony dłużnika sąd z urzędu może zdecydować o skierowaniu dłużnika, który złożył wniosek o ogłoszenie upadłości, do postępowania o zawarcie układu na zgromadzeniu wierzycieli, natomiast dłużnik może nie wyrazić zgody na udział w postępowaniu o zawarcie układu na zgromadzeniu wierzycieli, co czyni to postępowanie całkowicie dobrowolnym.